Na het overlijden van mijn moeder was onze hele omgeving, en wij natuurlijk ook, in shock. Niemand had het overlijden van mijn moeder aan zien komen en ik ook niet. We kregen veel kaartjes en bloemen opgestuurd, zelfs van mensen die ik eigenlijk niet kende of van mensen die ik al super lang niet gesproken had. Als ik er nu op terugkijk is het zo mooi om te zien dat zoveel mensen aan ons dachten en medeleven toonden, maar die week kwam dit allemaal niet bij mij binnen.
Eerlijk gezegd is het een wazige periode voor mij als ik er nu op terugkijk. Het is lastig om te beschrijven wat ik die week voelde, maar het was eigenlijk allemaal heel onwerkelijk. Alsof ik midden in een nachtmerrie zat en de hele wereld stil stond. Iedereen ging door met zijn leven, maar voor ons stond het stil. Het besef dat mijn moeder er niet meer was had ik niet.
De dagen gingen langzaam voorbij. Mensen kwamen op bezoek en we moesten veel dingen regelen en bespreken voor de begrafenis. Gelukkig kon ik af en toe even weg vluchten naar stal samen met mijn nichtje.
Persoonlijk vind ik het best naar om een persoon opgebaard te zien liggen, maar ik heb er toen wel voor gekozen om mijn moeder opgebaard te zien. Voor mij zelf was dit het beste. Het laatste beeld wat ik van mijn moeder had was niet fijn om te zien en daarom wilde ik dat beeld in mijn hoofd waziger maken door haar opgebaard te zien. Uiteindelijk heb ik hier geen spijt van, want ze lag er echt heel mooi bij.
Tijdens de condoleance waren er zo enorm veel mensen. Echt bizar. Zoveel vrienden, familie, kennissen en onbekenden die in de rij stonden om ons te condoleren. Net zoals alle kaartjes en bloemen die we kregen, geeft dat een gevoel dat mensen echt aan je denken. Dat ze er voor je zijn. Als ik terugkijk naar die avond vind ik het echt zo mooi om te zien dat er zoveel mensen waren voor mijn moeder en voor ons.
In de week van de begrafenis heb ik een brief geschreven voor mijn moeder. Dit vond ik heel lastig om te schrijven, want ik wist niet goed wat ik voelde en nog steeds was het besef er ook niet. Deze brief heb ik uiteindelijk voorgelezen op de begrafenis. Hier heb ik heel veel mooie en lieve reacties op gehad. Mensen vonden het een mooie brief, maar vonden het ook stoer dat ik daar stond. Het is zo lastig om je gevoelens op te schrijven, omdat het altijd te weinig is. Er moesten eigenlijk nog zo veel meer woorden in mijn brief voor mijn moeder komen, maar het lukte me niet. Net zoals bij het schrijven van deze ervaringen blijf ik het lastig vinden om alles op te kunnen schrijven, want het zijn zoveel verschillende emoties dat ik het soms niet meer weet.
In september 2018 zou ik beginnen met mijn nieuwe studie. Vijf dagen na het overlijden van mijn moeder had ik een kennismaking dag van school. De keuze was aan mij of ik hier heen wilde gaan of dat ik liever thuis bleef. Ik heb er toen voor gekozen om toch naar school te gaan, want op dat moment was het fijn om even weg te zijn uit alles. Naar een plek te gaan waar even niemand weet wat er gaande is in jouw leven. Het was fijn, maar ook heel raar. Het voelde toen echt alsof mijn leven stil stond en de rest van de wereld gewoon doorging, maar het was juist ook fijn om even echt gezien te worden als een “normale” student en niet als het “meisje van wie haar moeder net is overleden”.
Dit bericht heeft 4 reacties.
Wat was dat een moeilijke tijd je hé. Iedereen was ook heel erg onder de indruk dat verdrietige bericht. Wat moedig dat jij en je vader bij de begrafenis gesproken hebben. Mooi dat je met ons deelt wat je toen voelde en beleefde. Ik denk dat andere jongeren die dit zelfde meemaken hier veel aan kunnen hebben. Veel sterkte.
Ach Femke jou mama was zo’n lieve geweldige behulpzame vrouw.altijd stond ze voor andere klaar.wat een enorm. Verdriet voor jou en je papa.
We waren allemaal geschokt toen we het hoorde,en konden het niet geloven. Altijd druk op de tweemaster, voor iedereen een lief en aardig woordje.een hele bijzondere vrouw, die ik niet vergeten zou.wat heb je je gevoelens Goed omschreven, heel erg knap van jou.het is zo raar,om haar niet meer bij de plus te zien,met haar fiets.wat zal ze super trots zijn op jou,met je opleiding en je paard. Wens jou en je papa,veel sterkte toe,met het gemis,van jou geweldige mama, want ze heeft in mijn hart diepe indruk gemaakt xxxx
Dankjewel , mooi verteld , ik heb veel respect voor jullie , gemis en verdriet worden met de jaren wat
minder maar gaan nooit helemaal weg .
Mensen die je in je hart bewaard vergeet je nooit .
Met vriendelijke groet Otto Bom.
Lieve femke,
Wat ontzettend fijn en goed dat je dit platform hebt opgezet.
Ik ken je moeder vanuit de kerk en de Veste. Ze was een hele lieve, vriendelijke en creatieve vrouw.
Wat zal ze trots op je zijn als ze dit zou weten wat jij nu voor andere betekent
Heel veel succes, en maak er iets moois van!
Liefs Sylvia