Mijn naam is Femke de Zeeuw, ik ben 21 jaar en ik ben enig kind. Ik zit momenteel in mijn derde jaar van de opleiding Bedrijfskunde aan de Hogeschool van Amsterdam. In mijn vrije tijd vind ik het leuk om naar mijn paardje toe te gaan en om met vriendinnen af te spreken.
Op 28 juni 2018 werd mijn leven op zijn kop gezet. De dag dat mijn moeder overleed.
Ik was de hele dag op stap, dus zou pas laat thuiskomen. Mijn vader had toen nog zijn eigen bedrijf, dus ook hij zou pas later rond een uur of 7 thuiskomen. Ik was op de terugweg naar huis, toen mijn vader mij ineens belde. Hij vroeg of ik wist waar mijn moeder was, want ze moest zo naar een afspraak toe. Het was heel raar, want alles van haar stond gewoon thuis. Haar fiets, haar tas en haar auto.
Ik had er een naar gevoel over, maar dacht dat er niks aan de hand zou zijn. Ik heb daarna nog appjes gestuurd naar mijn moeder en haar geprobeerd te bellen. Mijn vader en ik kregen geen enkele reactie van mijn moeder. Dat klopte niet. Mijn vader heeft op dat moment meteen zijn broer en vader laten komen. Zij hebben toen de politie gebeld en vertelt dat mijn moeder nergens te vinden was.
Op dat moment was ik nog steeds onderweg naar huis. Ik moest toen nog ongeveer 20 minuten naar huis fietsen en wist dus nog niet wat de situatie thuis was. Toen ik thuis aankwam was het inderdaad fout. Heel erg fout.
Mijn moeder was overleden. Iets waar ik als 18-jarig meisje nooit aan had gedacht dat dit mij zou kunnen gebeuren. Mijn moeder was in mijn ogen kerngezond, dus had een leven zonder mijn moeder dan ook nooit bedacht. De eerste momenten na het overlijden was ik zo in de war, want ik zag geen leven voor mij zonder mijn moeder. Dat kon gewoon niet. Mijn moeder was mijn alles, ze was mijn beste vriendin. Hoe moest ik dan verder zonder haar?
Mijn moeder heeft zelf een einde aan haar leven gemaakt. Dit heeft ze bewust gedaan en ze heeft hier goed over nagedacht. Ze kon niet meer verder en dit was voor haar het enige waarmee zij haar rust kon krijgen. Ze heeft gelukkig wel een afscheidsbrief achtergelaten voor mijn vader en mij. Hierin heeft ze ook geschreven dat ze ons niet meer “tot last” wilde zijn, want zo voelde zij dat. In mijn vaders en in mijn ogen was mijn moeder nooit een last en dat zal ze ook nooit zijn. Voor mij is ze de beste moeder ooit en zal ze ook de beste moeder ooit blijven.
Ik mis haar elke dag zo enorm veel en er is geen enkel moment dat ik niet aan haar denk.
Ik hoop dat ik door middel van mijn verhaal zo ook andere jongeren/mensen kan helpen. Dat er herkenning gecreëerd kan worden.
