Het was 4 april 2019, de laatste keer dat ik mijn vader zag. Mijn ouders zijn gescheiden dus ik zag mijn vader om de paar dagen. Ik zei tegen hem ‘hou van jou’ en ‘zie je morgen’. Ik liep de deur uit zonder te weten dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. De dag erna maakte ik mij klaar om uit te gaan met wat vrienden tot ik opeens een belletje kreeg van zijn werk. Mijn vader had een late dienst maar was nooit op komen dagen. Hij versliep zich wel eens voor een ochtenddienst, maar om zich te verslapen voor een late dienst was niks voor hem. Ik probeerde hem te bellen, maar hij nam niet op. Toen kreeg ik een onderbuikgevoel en belde ik mijn tante op om te vragen of ze kon kijken of hij nog lag te slapen. Ze zei dat ze even naar hem toe zou gaan om te kijken. Vijf minuten later werd ik gebeld door mijn tante, die schreeuwde dat hij niet meer ademde en op de grond lag. Op dat moment had ik nog niet echt het besef wat er was gebeurd.
Ik rende naar beneden om tegen mijn moeder en stiefvader te zeggen dat we er meteen heen moesten. Mijn stiefvader ging mee en wij waren er binnen 10 minuten. Ik sprintte naar binnen, maar iets in mij zei dat ik niet naar boven moest gaan. Dus ik bleef beneden staan en mijn stiefvader ging naar boven. Na een paar minuten zeiden ze dat het te laat was en hij er niet meer was. Bij mij kwam het besef nog niet echt binnen. Ik had het gevoel dat ik in een nachtmerrie was beland en dat het niet waar was.
Op een gegeven moment kwam de schouwarts om te kijken wat er was gebeurd. Hij concludeerde dat hij een acute hartstilstand had gehad en dat er niks had geholpen. Het was gewoon in één keer klaar. Een uur later kwam de lijkwagen aan en werd hij naar beneden gebracht. Je kon niks zien, want er lag een zwarte laken overheen. Ik had nog steeds het idee dat het een droom was. Mijn stiefvader en ik gingen naar huis toe, waar mijn moeder op ons stond te wachten. Ik heb een half uur met haar gehuild. Het besef kwam langzaam binnen.
Het was 3 uur ‘s nachts, dus ik probeerde wat te gaan slapen. Dat ging niet. De volgende ochtend besloot ik het tegen mijn vrienden te vertellen. De steun en berichten die ik kreeg waren ontzettend fijn. Die maandag kon ik mijn vader pas voor het eerst zien. Ergens geloofde ik het gewoon nog steeds niet. We reden naar het crematorium en daar zag ik hem voor het eerst liggen. Dat was het moment dat mijn wereld echt instortte, maar ik probeerde mij sterk te houden. Ik ben een persoon die niet graag zijn emotie aan anderen laat zien dus dit was ontzettend zwaar. Ik vroeg aan mijn familie om een momentje alleen met mijn vader te hebben. Dat was het moment dat ik mijn tranen niet meer in kon houden. De tranen stroomde over mijn wangen terwijl ik tegen hem begon te schreeuwen. Ik was boos. Het feit dat hij me in de steek had gelaten en dat ‘ie zo veel dingen zou gaan missen nu. Het was een mix van emoties. Voor mijn gevoel heb ik een uur staan praten tegen hem. Over dingen die we hebben meegemaakt, waarom ik boos en verdrietig ben. Ondanks dat hij niet terugpraatte, luchtte het wel erg op. De rest van de week is eigenlijk vaag bijgebleven en kan ik niet echt meer herinneren.
Op donderdag was de condoleance in de schietvereniging waar hij bij zat. Het was erg mooi om te zien hoeveel mensen er waren die hij heeft gekend. Mijn vrienden die mij door die week hebben geholpen waren daar ook bij. Op vrijdag was de crematie. Ik heb daar mijn laatste woorden kunnen zeggen. Nu, bijna 2 jaar later, mis ik hem nog altijd ontzettend veel, maar ik heb het een plekje kunnen geven. Ik woon nu op mijzelf in het huis van mijn vader en ik ben nog steeds erg dankbaar dat mijn vrienden en familie me door deze lijdensweg hebben geholpen. Ik mis je nog steeds elke dag pap. Je was en bent mijn beste vriend voor altijd. Ik hou van je.
