Drie jaar geleden alweer. De dag dat mijn leven compleet instortte. Vanaf dat moment wist ik dat alles anders zou worden. De toekomst die ik in beeld had, zou niet meer die toekomst zijn. De dag dat ik afscheid moest nemen van mijn voorbeeld, mijn alles, mijn lieve moeder.
Wat is de tijd snel gegaan, maar wat is het gemis alleen maar groter geworden. Ik kan niet beseffen dat ik hier al drie jaar zonder mijn lieve mama sta. Al drie jaar zonder haar mijn dagelijkse activiteiten doe en blijf doorgaan met mijn leven. Het moet ook wel, je hebt geen andere keuze, maar het blijft toch raar.
28 juni 2018, het voelt nog als de dag van gisteren. Het beeld van mijn moeder zal ik voor altijd blijven zien. Dat moment zakte alles onder mij weg. De toekomst werd zwart in mijn ogen. Ik kon en wilde niet beseffen dat ik verder zou moeten gaan zonder mijn moeder. Ik kon dat toch helemaal niet?
Als ik naar die dag terug kijk, dan breekt mijn hart opnieuw in duizenden stukjes. Het is niet te beseffen dat ik mijn moeder nooit meer zal zien. Dat gevoel doet zoveel pijn, het is onbeschrijfelijk. Wat kan het leven dan soms zo oneerlijk zijn.
Rouwen kent helaas geen tijd. Ook na drie jaar is het verlies van mijn moeder nog steeds ontzettend zwaar. Soms kan ik het aan en soms barst ik in tranen uit. Dan lig ik als een klein kindje te huilen. Na drie jaar is het verdriet bij mij niet minder geworden. Het is zelfs meer geworden. De realisatie dat mijn moeder er niet meer is en ook nooit meer hier zal zijn is moeilijk om te beseffen, maar komt nu wel harder binnen. De eerste twee jaar na het overlijden heb ik hier zo min mogelijk aan geprobeerd te denken, want je wil niet dat je nooit meer je moeder een knuffel kunt geven of nooit meer met haar kunt praten. Mijn moeder had hier nog minstens 30 jaar moeten zijn. Die eerste jaren heb ik mijn leven zo volgepland dat mijn emoties niet eens de tijd hadden om zich te laten zien. Ik wilde niet toegeven aan het feit dat mijn moeder overleden was. Ze zou wel weer terugkomen en dan zou mijn leven weer normaal zijn. Helaas. Na drie jaar is ze hier nog steeds niet.
Op dit moment loop ik bij een psycholoog waar ik EMDR krijg. Hiermee gaan we proberen om mijn beelden van die avond wat meer een plekje te geven. Zo krijg ik hopelijk in mijn hoofd ook wat meer rust. Verder probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen te doen en mooie herinneringen te maken. Het leven kan ineens ophouden. Geniet daarom zoveel als je kan met de juiste personen om je heen, want je weet nooit wanneer het klaar is.
“De pijn probeert te vluchten
Ik wil er nog niet aan
Het verdriet is veel te groot
Om middenin te staan
Liever loop ik er omheen
En zorg ik goed voor jou
Liever blijf ik weg bij mij
Van het verdriet
De kou
Maar ergens diep vanbinnen
Huilt het kind in mij
Verstopt verdriet
Pakt ergens ruimt
Zelfs al kan ik er niet bij”
Dit bericht heeft 2 reacties.
Oh Fem, wat mooi geschreven. En zo oneerlijk en verdrietig. Je stappen zijn dapper. Je mama zal supertrots op je zijn, net als wij. X
Lief! Dankjewel!